Да вас, суродзічы, да блізкіх і далёкіх,
праз ночы цёмныя, вятры, слату і стынь
здаля, з-пад гор – з-пад Альпаў крутабокіх,
зноў пішу і шлю свае лісты.
Вятры калышуць гукі вальсаў вечных,
а ў сэрцы б’юцца рытмы скрытных дум,
і мне здаецца, што ад сьценаў менскіх
я з вамі, любыя, на бляск зары іду.
1945
|
|
